[ Pobierz całość w formacie PDF ]
szokować, choć prawdę mówiąc, XX wiek dał nam przykłady dużo
straszniejsze.
W 1014 roku nastąpił kolejny zwrot w konflikcie. Papież Benedykt VIII
poprosił Henryka II o pomoc. Henryk wyprawił się do Rzymu i tam, w dniu 14
lutego 1014r. został koronowany na cesarza. Razem z nim koronowana na
cesarzową była jego żona, św. Kunegunda. Chrobry próbował przeciwdziałać
tej koronacji, lecz jego wpływy okazały się za słabe. Już wkrótce przekonał się,
jak bardzo zmieniła się sytuacja. Do czeskiego księcia Udalryka udał się z
wizytą polski następca tronu, Mieszko. Udalryk przyjął go przyjaznie. Cesarz
dowiedział się o tym i zażądał uwięzienia Mieszka. I Udalryk polecenie
wykonał, a następnie dostojnego więznia odesłał pod strażą do Saksonii.
Bolesław na szczęście miał kasę i wykupił syna z niewoli.
Koronacja cesarska wzmocniła pozycję Henryka II w Niemczech. Korzystając z
tego zorganizował on w 1015 roku wielką wyprawę na Polskę. Brały w niej
udział siły cesarstwa, oraz sprzymierzeńcy Wieleci i Czesi. Henryk podzielił
swoją armię na trzy korpusy północny (Sasi i Wieleci), centralny (główne siły
cesarstwa) i południowy (Czesi i Bawarczycy). Tym razem Chrobremu nie
udało się zablokować organizacji wyprawy. Wyglądało na to, że tak potężne
siły zgniotą jego państwo, a przynajmniej dojdą do Poznania, jak w 1005 roku.
Jednak tak się nie stało. Wydaje się, że duże znaczenie miało tu pojawienie się
na teatrze wojny Mieszka, jako drugiego dowódcy wojsk polskich. Okazał się
on lojalnym, sprawnym i samodzielnym współpracownikiem swojego ojca.
Naprzeciw armii północnej stanął sam Chrobry. Niestety, nie udało mu się
utrzymać linii Odry. Wieleci i Sasi wymanewrowali go i przekroczyli rzekę w
pobliżu ujścia Warty. Polacy cofnęli się z zamiarem prowadzenia wojny
podjazdowej. Przeciwnicy nie ryzykowali marszu wgłąb kraju. Spustoszyli
dostępne tereny i wycofali się.
Centralny korpus cesarski zaatakował przeprawy na Odrze w pobliżu Krosna.
Przedtem ogniem i mieczem nawiedził Aużyce. Przepraw odrzańskich broniła
południowa armia polska pod dowództwem Mieszka. Henryk II przełamał
obronę i stanął na prawym brzegu rzeki. Mieszko utrzymał porządek w swoich
oddziałach. Cofnął się gotowy do dalszych działań. Tymczasem z północy
nadciągnął Bolesław Chrobry. Henryk II nie ryzykował walki z dwoma
przeciwnikami, wycofał się na zachodni brzeg Odry, a następnie zarządził
odwrót. Tutaj doszło do krwawej bitwy. Piechota polska zaatakowała tylną straż
88
Plik od www.ebooks43.pl do osobistego uzytku dla: baejzjho@sharklasers.com
armii Henryka. Zginęło dwustu rycerzy niemieckich, w tym jeden margrabia.
Polacy wzięli też jeńców.
Południowy korpus, złożony z Czechów i Bawarczyków zaatakował
południowe Aużyce, czyli Milsko. Była to typowo łupieżcza wyprawa.
Jesienią Mieszko zaatakował Miśnię i tereny marchii miśnieńskiej. W tym
czasie jednak zaczął się przybór wody na granicznej rzece Aabie i Polacy
musieli szybko się wycofać, bo inaczej mieliby odciętą drogę powrotu. Zdążyli
jednak spustoszyć tereny marchii miśnieńskiej.
Wielka wyprawa Henryka II w 1015 roku nie powiodła się. Prawdopodobnie
był on zaskoczony podziałem wojsk polskich na dwie armie niezależne i
dowodzone przez różnych dowódców. Wydaje się, że podniosła się również
jakość wojska Chrobrego, jego trzonem byli doświadczeni rycerze, od
kilkunastu lat biorący udział w wojnach. Niemcy ponieśli wymierne straty
podczas odwrotu, gdy ich tylna straż została zaatakowana i rozbita. Porażka ta
uświadomiła im ryzyko związane z takimi wyprawami. Zniszczone też zostały
tereny marchii miśnieńskiej, spustoszone przez Mieszka II.
Bolesław odparł napastników, ale też go to dużo kosztowało. Aużyce i Milsko
kolejny raz doświadczyły okropności wojny w tych latach musiały to być
wyludnione krainy, a po siedzibach ludzkich zostały tylko zgliszcza.
Zniszczone też zostały rejony na wschód od Odry na południe od ujścia Warty
i w pobliżu Krosna. Wojsko polskie musiało ponieść straty w wyniku porażki,
jaką poniósł Mieszko przy obronie brodów na Odrze. Wydaje się też, że
Chrobry musiał się sporo wykosztować na najemników dzięki temu mógł
wystawić dwie silne armie.
Reasumując było to nierozstrzygnięte, krwawe starcie, które sporo kosztowało
obie strony. Wydaje się, że inicjatywa strategiczna pozostała w rękach Henryka,
lecz Polacy zaczęli przeważać w rozstrzygnięciach taktycznych.
U naszych wschodnich sąsiadów, na Rusi, zaszły poważne zmiany. Książę
Włodzimierz Wielki po uwięzieniu jednego syna, Zwiętopełka i odparciu
wyprawy Chrobrego, postanowił zmusić do posłuszeństwa rządzącego w
Nowogrodzie drugiego syna, Jarosława. Jednak zmarł podczas przygotowań do
wyprawy (w 1015 roku). Zwiętopełk uwolnił się z więzienia i objął władzę w
Kijowie. Obawiał się jednak o swój tron i kazał zamordować trzech swoich
braci Borysa, Gleba i Zwiatosława. To mu popsuło opinię, zyskał nawet
przydomek Przeklętego .
89
Plik od www.ebooks43.pl do osobistego uzytku dla: baejzjho@sharklasers.com
W 1016 roku nie były prowadzone żadne działania wojenne między Niemcami a
Polską. Wydaje się, że obie strony lizały rany. Ważnym wydarzeniem dla
monarchii piastowskiej były natomiast urodziny Kazimierza syna Mieszka II i
Rychezy (Ryksy). Było to 26 lipca 1016 roku. Kazimierz po mieczu był
wnukiem Chrobrego i jego ukochanej żony Emnildy, której niestety został już
tylko rok życia. Po kądzieli był prawnukiem cesarza Ottona II. Aspiracje
wynikające z pokrewieństwa z rodem cesarskim wyrażało imię, które dostał na
chrzcie Karol. Słowiańskie imię Kazimierz po raz pierwszy pojawiło się w
dynastii piastowskiej. Są domysły, że może mieć ono rodowód krakowski i
podkreślać prawa dynastii do tego regionu. Według historii Kazimierz był
najstarszym synem Mieszka II, ale tak do końca nie wiadomo, czy jest to
prawda. Niektóre zródła twierdzą, że miał starszego brata, Bolesława, o
przydomku Zapomniany . Sam Kazimierz otrzymał od potomnych przydomek
Odnowiciel i był jedną z najwspanialszych postaci polskiej historii. Po latach
chwały panowania Chrobrego i pierwszych lat rządów swojego ojca Mieszka II,
był świadkiem katastrofy. Widział przegrane wojny, rozstanie rodziców,
poniżenie i śmierć ojca, został wygnany z Polski, która następnie pogrążyła się
[ Pobierz całość w formacie PDF ]