Delaney Joseph Kroniki Wardstone 01 Zemsta Czarownicy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zastanawiając się, ile to może nas kosztować.
Stracharz opisał, jak kiedyś o mało nie zabił go pe. wien bogiń. W mgnieniu oka ze stukacza
zamienił się w rzucacza i prawie roztrzaskał mu czaszkę kamie-niem wielkości kowalskiej
pięści. W dodatku mistrz wciąż nie dostał zapłaty, lecz spodziewał się ją otrzy�mać wiosną
przyszłego roku. Ale od wiosny dzieliło nas jeszcze mnóstwo czasu. Co komu po
obietnicach? Maszerując do domu pomyślałem, że lepiej mi będzie pracować na farmie.
***
Kłopot w tym, że do domu miałem niemal dwa dni marszu, co oznaczało mnóstwo czasu do
namysłu. Przypomniałem sobie, jak bardzo nudziłem się na farmie. Naprawdę mógłbym tak
pracować przez resz�tę życia?
Potem zacząłem myśleć o tym, co powie mama. Bardzo zależało jej, żebym został uczniem
stracharza i gdybym przerwał naukę, zawiódłbym ją. Najgorsze zatem będzie wyjaśnienie jej
mojej decyzji i patrzenie na jej reakcję.
0 zmierzchu pierwszego dnia podróży zjadłem już cały ser, który dał mi na drogę stracharz,
toteż na�stępnego ranka zatrzymałem się tylko raz, by zanu�rzyć stopy w strumieniu i
dotarłem do domu tuż przed wieczornym udojem.
Gdy otworzyłem bramę, ujrzałem tatę, idącego w stronę obory. Na mój widok jego twarz
rozjaśnił szeroki uśmiech. Zaproponowałem, że pomogę mu doić, żebyśmy mogli
porozmawiać, ale kazał mi od ra�zu iść do środka i pomówić z mamą.
- Tęskniła za tobą, chłopcze. Na pewno ucieszy się na twój widok.
Poklepał mnie po plecach i zniknął w oborze. Nim jednak zdążyłem przejść parę kroków, ze
stodoły wy�łonił się Jack i ruszył wprost ku mnie.
- Co cię sprowadza tak szybko? - spytał.
Jego głos zabrzmiał chłodno, szczerze mówiąc, wręcz lodowato. Twarz miała dziwny wyraz,
jakby próbował jednocześnie skrzywić się i uśmiechnąć.
- Stracharz przysłał mnie do domu na parę dni. Mam zdecydować, czy ciągnąć dalej
naukę.
114
115
- I co zrobisz?
- Porozmawiam o tym z mamą.
- Bez wątpienia postawisz na swoim, jak zawsze. ^ Teraz Jack wyraznie się krzywił.
Miałem wrażenie że podczas mojej nieobecności coś się wydarzyło. Cze-mu zachowywał się
tak wrogo? Czyżby nie chciał, że-bym wrócił do domu? -1 nie wierzę, że zabrałeś hub�kę taty
- dodał.
- Dał mi ją - wyjaśniłem. - Chciał, żebym ją wziął.
- Zaproponował ci, owszem, ale to nie znaczy, że miałeś ją zabrać. Problem z tobą jest
taki, że myślisz tylko o sobie. Pomyśl o biednym tacie. Uwielbiał tę hubkę.
Nie odpowiedziałem, bo nie chciałem wdawać się w kłótnie. Wiedziałem, że Jack się myli:
tato chciał, żebym zabrał hubkę, byłem tego pewien.
- Skoro już tu jestem, to będę mógł pomóc - rzuci�łem, próbując zmienić temat.
- Skoro naprawdę chcesz zarobić na swe utrzyma�nie, nakarm świnie - zawołał i
odszedł.
%7ładen z nas nie lubił tego robić. Zwinie były wiel�kie, śmierdzące, włochate i zawsze takie
głodne, że le�piej było nie odwracać się do nich plecami.
Mimo reakcji Jacka, wciąż cieszyłem się, że jestem w domu. Przechodząc przez podwórko,
zerknąłem na dom- Pnące r�ze mamy porastały większą część tylnej ściarry i świetnie się
rozwijały, choć wychodziła na północ Teraz dopiero się zieleniły, lecz w połowie czerwca
zaroi się na nich od czerwonych kwiatów.
Tylne drzwi zawsze się zacinały, bo kiedyś w dom uderzył piorun. Drzwi zapaliły się i zostały
wymienio�ne, lecz futryna pozostała lekko spaczona i musiałem pchnąć bardzo mocno.
Warto było, bo pierwszą rzeczą jaką ujrzałem, była uśmiechnięta twarz mamy.
Mama siedziała w swym starym bujanym fotelu w kącie kuchni, w miejscu, do którego nie
docierały promienie zachodzącego słońca. Zbyt jasne światło ra�ziło jej oczy. Mama wolała
zimę od lata i noc od dnia.
Faktycznie, zdecydowanie ucieszyła się na mój wi�dok i próbowałem odłożyć na pózniej
wyjaśnienia, że wróciłem na dobre. Zrobiłem zatem dobrą minę do złej gry, udając
zadowolenie. Ale ona natychmiast mnie przejrzała - nigdy nie potrafiłem niczego przed nią
ukryć.
- Co się stało? - spytała.
Wzruszyłem ramionami i spróbowałem się uśmiech�nąć, lecz ukrywanie własnych uczuć
wyszło mi jesz�cze gorzej niż mojemu bratu.
116
117
- No, mów - nalegała. - Nie ma sensu dusić teg0 w sobie.
Przez długi czas nie odpowiadałem, szukając wła. ściwych słów. Rozkołysany fotel mamy
stopniowo zwalniał, aż w końcu zupełnie zamarł. Wiedziałem że to zły znak.
- Ukończyłem pierwszy próbny miesiąc i pan Gre-gory mówi, że tylko ode mnie zależy,
czy zechcę konty. nuować naukę. Ale jestem okropnie samotny, mamo -wyznałem w końcu. -
Jest tak zle, jak przypuszcza�łem, nie mam przyjaciół, nikogo w moim wieku, z kim
mógłbym porozmawiać. Czuję się strasznie sam. Chciałbym wrócić i pracować tutaj.
Mogłem powiedzieć coś jeszcze, przypomnieć, jacy szczęśliwi byliśmy na farmie, gdy
wszyscy moi bracia mieszkali w domu. Nie zrobiłem tego jednak - wie�działem, że ona też za
nimi tęskni. Sądziłem, że choć�by dlatego okaże mi współczucie, ale myliłem się.
Długą chwilę w kuchni panowała cisza. Słyszałem, jak Ellie zamiata sąsiednią izbę, nucąc
cicho pod no�sem.
- Samotny? - spytała w końcu mama; w jej głosie zamiast współczucia usłyszałem
gniew. - Jak możesz być samotny? Masz przecież siebie. Jeżeli kiedyś za�gacisz samego
siebie, wówczas naprawdę będziesz sam- A tymczasem przestań narzekać. Jesteś już pra�nie
mężczyzną, a mężczyzna musi pracować. Od po�czątku świata mężczyzni wykonują prace,
których nje lubią. Czemu z tobą miałoby być inaczej? Jesteś siódmym synem siódmego syna.
To fach, do którego się urodziłeś.
- Ale przecież pan Gregory miał innych uczniów -wypaliłem. - Jeden z nich mógłby
wrócić i zaopieko�wać się Hrabstwem. Czemu to muszę być ja?
- Szkolił wielu, lecz tylko nieliczni ukończyli na�ukę - odparła mama. - A z nich żaden
mu nie dorów�nuje. Są niegodni, słabi, tchórzliwi. Wędrują pokręco�ną ścieżką, przyjmując
pieniądze i niewiele dając w zamian. Zostałeś tylko ty, synu. Ty jesteś ostatnią szansą.
Ostatnią nadzieją. Ktoś musi to robić. Ktoś musi stawić czoło ciemności. I tylko ty możesz
tego dokonać.
Fotel znów zaczął się kołysać, powoli nabierając tempa.
- Cóż, cieszę się, że to załatwiliśmy. Chcesz zacze�kać na kolację, czy już teraz dać ci
jakąś przekąskę?
- Cały dzień nic nie jadłem, mamo. Nawet śniada�nia.
118
119
- Mam tu potrawkę z królika. Powinna cię trochę pocieszyć. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download > pdf > pobieranie > ebook > do ÂściÂągnięcia

Tematy

Search